Jan Huijbers van Schoot was vaste klant in De Plank, het café van Joop en Joke Joly dat nu ‘In d’n Olie-fant’ heet. Jan was een verstokte vrijgezel en kwam niet alleen voor de nodige pilsjes maar ook voor d’n buurt. En buurten kon Jan.
Plat Veltefes
Hij sprak nog onvervalst plat Veltefes met prachtige woorden en uitdrukkingen die nu nog slechts sporadisch of zelfs niet meer gebruikt worden. “De wöw bè ons neffe hî-g-’t nogal begaojd. Ze hî nie makkelijk noep mer ze zal ’t nou toch moete besnieten.” Achteraf gezien is het spijtig dat we nooit allerlei voltreffers van Jan genoteerd hebben. “Piepende kröges, gân oit lang mee.” Of: “Ze schijt hôoger dan d’r kont stî.”
Van veel buurten krijg je heel veel dorst en Jan was altijd goed bezig om dat in ieder geval te voorkomen. Maar uiteindelijk moest de fiets hem toch weer naar huis brengen. Deze keer wilde dat niet lukken. Hij kreeg het sleuteltje wel in het slot gefrot, maar de klik wilde niet komen. Jan terug naar binnen. “Joep, ik krèeg m’nne fiets nie van slot, kunde gij ’s efkes kèèken, mischient dè gij ’t bitter ziet.” Jan sprak Joop steevast met Joep aan. Joop stond altijd klaar voor zijn klanten en ging bereidwillig mee naar buiten. Maar wat hij ook deed, het slot wilde niet meewerken.
“Goeje raod is geld werd”, wist Jan, maar dat bracht hem nu niet veel verder. “Ik kan oew slot deurzaoge en eraf haolen, Jan”, adviseerde Joop. “Te voet dè hille end nâar huis, dè nog nie bekant”, filosofeerde Jan. “Zaoge mer, haolt ‘t ‘r mer af.” Joop en de zaag hadden het probleem nu snel opgelost en Jan kon tevreden naar huis zwalken.
De volgende dag bleek er toch nog een probleem te zijn. Jan terug naar De Plank. “Mer Joop, wa hedde me nou toch klaor gemakt? Dè ’s menne fiets hillemal nie.” En Joop was natuurlijk zo goed om er op zijn kosten een ander slot op te zetten. Want ruzie met een andere klant zal hij ook niet gewild hebben.