Op basisschool ‘Zeelsterhof’ is het bombardement op Zeelst allerminst verleden tijd. Het vormt jaarlijks de aanleiding tot klassikale projecten over oorlog en vrede. Jos en Jac van het Erfgoedhuis vertellen verhalen over de oorlog en Carla van Olst vertelt over de vrede. De kinderen hebben veel belangstelling en tonen veel betrokkenheid.
Geschiedenis maakt je
Zo ook Fenna en Pim, beiden 11 jaar, leerlingen van meester Twan van der Linden in groep 7 van basisschool Zeelsterhof in Zeelst. Politiek, oorlog, dood. Zij praten alsof het huidige tijdsgewricht geen geheimen voor hen heeft.
Fenna: “Ik lees best wel veel, vooral over geschiedenis. Geschiedenis is eigenlijk wat je gemaakt heeft en ik wil weten wie ik ben. Ik ben nieuwsgierig naar de geschiedenis om te weten wat er voor ons was.”
Pim: “Ik lees boeken met humor omdat ik die grappig vind en ik graag grapjes maak. Dat heb ik van mijn vader, die heeft best wel een droge humor. Aan tafel hebben we het wel eens over politiek. Mijn broer weet daar heel veel van. Ik vind het zo raar: dan wordt er een vraag gesteld, maar dan komt er helemaal geen antwoord op. Wat een onzin, denk ik dan.”
Die moeten hier wel zijn
Fenna: “Mijn hobby is paardrijden bij Klimrijk. Daar zie ik niet veel buitenlandse kinderen. Vanwege de oorlog of het klimaat moeten die hier wel zijn, want in het eigen land kunnen ze niet leven. De meeste kinderen die ik ken, hebben meestal wel een Nederlandse moeder en dan is het echt veel makkelijker om met elkaar te spelen.”
Pim: “Mijn opa heeft het wel eens over ASML-City. Dat komt natuurlijk omdat er veel expats zijn in Veldhoven. Ik vind dat niet erg. Wel komen er meer mensen dan er gaan en dan denk ik: zo gaat het klimaat helemaal weg. We moeten niet met te veel mensen zijn.”
Is dat wel de beste manier?
Fenna: “Als je heel boos bent op elkaar kan dat heel lang duren. Oorlog is erg als landen zo boos zijn dat zij burgers gaan bedreigen of doodschieten. Is dat wel de beste manier? Uiteindelijk is er toch één winnaar. Je moet het dus toch weer eens worden met elkaar. Je kunt niet je hele leven ruzie blijven maken. En doodgaan is erg. Ik heb een oudtante die nog niet zo heel lang geleden is overleden. Daaraan moet ik nog vaak denken.”
Pim: “Als ik later gedwongen word in het leger te gaan, ben ik het daar niet mee eens, Dan ga ik liever wapens maken, of eten brengen, of verpleging. Maar ik snap het wel. Je moet niet aan mijn zus komen. Gebeurt dat toch dan haal ik er mijn broer bij of mijn ouders. En als die er niet zijn doe ik het toch zelf.”
Opstellen
De kinderen in groep 7 schrijven allen opstellen voor op de herdenking. Elk verhaal is belangrijk. De verhalen die daarvoor het meest geschikt zijn worden op de herdenking van het bombardement voorgedragen. Op 17 September snappen de kinderen van Zeelst in (dan) groep 8 wat oorlog en vrede inhoudt.
Foto: Fenna en Pim, groep-7 leerlingen van basisschool Zeelsterhof.

Sculptuur
“Het is duidelijk, die gebeurtenis heeft ondanks mijn relatief lage leeftijd een diepe indruk gemaakt. Ik heb dat gevoel altijd vorm willen geven. Het bombardement fysiek maken. Een donderslag kun je niet verbeelden, een noodweer wel. De bliksem, een dodelijke pijl, de flits van de gebeurtenis. Het initiatief voor het monument kwam van het toenmalige “Zeelst schrijft geschiedenis” dat ook het project uitvoerde. Zij benaderden mij om het monument vorm te geven en uit te voeren. Het beeld is geschonken aan de gemeente op voorwaarde dat het monument zo dicht mogelijk wordt geplaatst bij de plek waar de bommen vielen. Tijdelijk werd het geplaatst naast de kerstboom bij de rotonde, tussen Heuvelstraat en Heemweg. Zo ontstond er mede dankzij de bankjes een gedachtenisplekje, dat al snel te klein werd voor de jaarlijkse herdenking. Nu staat de sculptuur dichter op de bewuste plek en weer is die locatie te klein. Op de nieuwe plek kunnen deelnemers vanaf het Meiveld de herdenking bijwonen. De verplaatsing wordt moeilijk. Het monument is 6,5 meter hoog en heeft een heel zware grondplaat. Daarop de plattegrond van Cobbeek. Het planteneiland waarin het wordt geplaatst krijgt vast een natuurlijk scherm als achtergrond. Samen met de verlichting wordt het ook een gezichtsbepalend monument voor het centrum.”
Levend
“De oorlog komt dichterbij. Lange tijd daalde het aantal deelnemers aan de herdenking. Sinds enkele jaren groeit de opkomst weer. Het wat feestelijke karakter van bevrijding maakt plaats voor besef dat de tijd veranderd is. 80 Jaar stilte aan het front is nog nooit in de geschiedenis voorgekomen. Een paar uitglijders van wereldleiders of een verkeerde reactie daarop van een regering kan de vlam in de pan zijn. Daar moet je bij stilstaan, de bliksem kan zo weer inslaan.”