Over Driekske Bullens doet in Veldhoven een mooie anekdote de ronde. Driekske vestigde zich begin jaren 50 met zijn gezin vanuit Oirschot op Zonderwijk waar hij – evenals in Oirschot – een café uitbaatte. De anekdote stamt waarschijnlijk nog uit zijn Oirschotse jaren maar is eigenlijk te mooi om hem niet te gebruiken, te meer omdat hij onder de Veldhovense cafégangers uit de jaren 50 en 60 gemeengoed was.
In de jaren dat de gebeurtenis zich afspeelde was de sluitingstijd van de cafés nog om 24:00 uur. Driekske verafschuwde het als er rond sluitingstijd nog iemand verscheen met de bedoeling om nog gauw efkes ’n pilske te vatten. Het was eens voorgevallen dat Driekske de politie aan zag komen die plichtsgetrouw haar ronde deed om te controleren of alle kasteleins zich wel aan de sluitingstijd hielden.
Driekske geraakte in paniek. “D’r uit, allemâal d’r uit”, gebaarde hij naar zijn klanten. “Mer Driekske, ik moet nog afrekenen.” “Niks mêe te maoken, d’r uit.” Het was dan ook niet verwonderlijk dat Driekske de slogan hanteerde: “Alles wa nao 12 uur âan de deur kumt, dè is nie veul soeps, die kommen ’r bè mè nie in.”
Maar nou was Driekske zelf eens flink op stap geweest en het was al na twaalven toen hij tevergeefs de achterdeur wilde open doen. Janske, zijn vrouw, had alles afgesloten. Driekske rammelde aan de deur en riep een paar keer. Geen reactie. Die ligt goddomme op êen oor en hurt niks, sakkerde Driekske in zichzelf. Nog maar eens geprobeerd. Uiteindelijk werd er boven een raam opengeschoven en Janske stak haar hoofd naar buiten. “Alles wa nao 12 uur âan de deur kumt, dè is nie veul soeps, die kommen ’r bè mè nie in.” beet Janske haar echtgenoot toe. “Ja, ja, het is goed, doe nou mer open.”
Janske maakte geen aanstalten om aan die wens tegemoet te komen en wilde het raam weer dicht doen. “As ge nie open doet, spring ik in de wâterput”, dreigde Driekske flink. Maar Janske liet zich niet vermurwen. Ze schoof het raam dicht en liet Driekske buiten staan. Die schoot in de colère en sakkerde nog meer. Hij viet ene grote steen en gooide die met geweld in de waterput. De plons was tot in de verre omtrek te horen, dus ook door Janske. Wa doe-t-ie nou toch, dieje gek, schrok Janske. Hij zal toch nie? Ze stormde in haar nachthemd de trap af, gooide de deur open en stevende op de waterput af.
Achter hare rug om zag Driekske zijn kans schoon, glipte naar binnen en deed de deur stevig op slot. Nou was het Janske die bonkte en rammelde: “Doe ’s open.” “Alles wa nao 12 uur âan de deur kumt, dè is nie veul soeps, die kommen ’r bè mè nie in”, kreeg ze van Driekske te horen.
