Ergens in de laatste decennia van de vorige eeuw is ook in Veldhoven-Dorp het klassieke dorpsleven weggeëbd: efkes buurten hier of daar, van iedereen weten van wie ’t er ene is, na de zondagmis een borreltje drinken in een dorpscafé, daar een kaartje leggen en veel sterke verhalen en anekdotes vertellen. Over de familie Van Gompel, in Veldhoven beter bekend als die van De Poes, zijn nog altijd veel anekdotes in omloop.
Foto boven: Henk van Gompel (links): “Een pilske, een sigaretje en wa buurt, meer moet dè nie zen”.
De slappe zever, de grappen en grollen, de draak steken met elkaar, maar ook de helpende hand toesteken. En o ja, niet te vergeten de bijnamen zoals Tinuske Plek, Piet Huppel, de Struif, de Tax, d’n Brulboei en Nol Spin maakten deel uit van die cultuur. Je kon het natuurlijk ook hebben over Dientje van Jan van Hanneskes of Miet van Wimme.
Dubbel geleefd
Henk van Gompel was alles behalve een gezondheidsgoeroe. Hij lustte hem gèèr en rookte drie pakjes sigaretten per dag. De mensen in zijn omgeving hielden hem voor: zôô zulde gij nie oud worren. Daar had Henk geen boodschap aan: as ik mer 50 wor, is ’t ok goed want dan heb ik vur 100 geleefd.
Toen Henk 50 werd had zijn broer Cor er alles aan gedaan om een mooi feest voor de 100-jarige te organiseren. Dat zou gaan gebeuren in ’t Witven dat toentertijd werd uitgebaat door Tiny van Zantvoort. Toeval of niet, op de morgen van zijn 50e verjaardag viel Henk met een hartaanval thuis van de trap en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Cor belde moeder. Moeder slaakte een kreet: Oh, wa erg! En wa moete we nou toch mî dè fist? Dè gî deur, aldus Cor, we hebben een koud buffet vur 50 mensen, dus gefist zal er worren. Ondanks de bezwaren van moeder werd Tiny van Zantvoort gebeld: alles gaat gewoon door. ’s Avonds om acht uur kwamen de gasten. Waor is Henk? En na de uitleg riepen ze om de beurt: oh, wa erg! Om zich vervolgens vol overtuiging in het feestgewoel te storten. Henk was toch maar mooi 50 geworden en eigenlijk 100, dus gefeest zou er worden. Dan maar zonder Henk. Dat was buiten het feestvarken gerekend. Het feest was volop aan de gang toen Henk binnen stapte. Hij was om 10 uur uit het ziekenhuis weggelopen. Om half elf zat hij in ’t Witven aan zijn eerste pilsje. En ik gaoi nie mîr trug!
Rondjes ziekenhuis
Henk was rijschoolhouder. Om zich ’s morgens op gang te trekken, kwam hij met zijn leerling bij broer Cor koffie drinken; Irish Coffee mî veul slagroom en nie te weinig whiskey.
Er waren van die dagen dat hij zijne rikketik niet vertrouwde. Hij liet dan zijn leerlingen in Eindhoven rondjes om het ziekenhuis rijden. Hier zijn we toch al geweest, kreeg hij dan te horen. Maar Henk dacht: dat kan wel zijn, maar als mijne rikketik het dadelijk begeeft, ben ik in ieder geval in de buurt van het ziekenhuis.
Op vakantie in Spanje
In zijn jonge jaren was Henk buschauffeur bij de Cito in Eindhoven. In die tijd werd er nog veel gesmokkeld: boter naar België, sigaretten naar Nederland. Om zijn inkomen op peil te houden, had Henk een dubbele bodem in zijn bus laten bouwen waarin hij een ton boter kon vervoeren. Dat ging goed, totdat hij gepakt werd. Henk is een paar maanden op vakantie in Spanje, kregen we in Veldhoven te horen.
